અતિત ના સંસ્મરણો (ભાગ-૧) Keyur Patel દ્વારા પુષ્તક અને વાર્તા PDF

Featured Books
શ્રેણી
શેયર કરો

અતિત ના સંસ્મરણો (ભાગ-૧)

આ એક વૃદ્ધ માણસની વાર્તા છે .. એક પિતા અને એક સાચો પતિ જેણે પુત્રની ઇચ્છાઓને પૂર્ણ કરવા માટે આખું જીવન આપ્યું પણ ક્યારેય પોતાના અને પત્ની વિશે વિચાર્યું નહીં .. અને ધીમે ધીમે પત્ની અને પોતાનું મહત્વ કેટલાક પરિણામો પછી ભાન થાય છે ..

————————————————————


હવે વાર્તા પર આવીએ ..


સાંજના ૭ થયા છે ..
આ વરસાદની ઋતુ છે ..
આજે ભારે વરસાદ પડી રહ્યો છે..
કેટલાક બાળકો વરસાદમાં રમવા માટે તેમના ઘરની બહાર નીકળ્યા છે ..
કેટલાક કામ કરતા લોકો ઘરે પાછા આવી રહ્યા છે ..
અને કેટલાક ખુરશી પર બેઠા છે તેમના આંગણામાં વરસાદને જોવા તથા ગરમ નાસ્તા અને ચા નો આનંદ લેવા..

અને ત્યાં સુરેશલાલ છે .. એક ૬૭ વર્ષોનો માણસ જે ત્રણ શયનખંડના મકાનમાં એકલો રહે છે .. એના ચહેરાના અભિવ્યક્તિઓ કહે છે કે..હવે એ ખુશ નથી .. આ જીવન હવે સુખી નથી .. જેમકે હવે તે એકલા રહેવા માંગતો નથી .. હજુ પણ કોઈ ચમત્કાર ની રાહ જોવે છે ..કે બધુ પહેલા માફક થઇ જાય..

સુરેશલાલ હંમેશા તેના પેશિયોમાં એન્ટિક ખુરશી પર બેઠા હોય છે જે સુતરાઉ સફેદ શર્ટ અને પેન્ટ પહેરેલ હોય છે .. તે હંમેશાં શર્ટની ધારથી જુના આંખના ચશ્મા સાફ કરે છે અને યાદોમાં ખોવાઇ જાય છે .. તેમના પત્ની સાથેની સ્મૃતિઓ માં જે જીવંત નથી હવે ..

અને તેઓનો પુત્ર જે હવે યુએસએ ખાતેના પરિવાર સાથે વ્યસ્ત છે ..

સુરેશલાલે કદી પોતાનું ભવિષ્ય સુરક્ષિત રાખવાનું વિચાર્યું ન હતું .. દીકરાના ભણતર પાછળ અને યુએસએ મોકલવા માટે જે બધું હતું તે ખર્ચ કર્યુ ..આલોક સ્નાતક થયા પછી પણ તેના પપ્પા પાસેથી ફી અને જીવનધોરણ માંગતો હતો પણ સુરેશલાલે ક્યારેય “ના” કહ્યું નહીં!

રોજિંદા જ્યારે તે ખુરશી પર બેસે છે અને યાદોમાં
ઉંડે જાય છે ત્યારે આશ્ચર્ય થાય છે કે “મેં તે કેમ થવા દીધું? મને મારા દીકરા પર હજી પણ કેમ વિશ્વાસ છે? મેં મારી પ્રિય પત્ની અને મારા માટે એક પૈસો કેમ બચાવ્યો નહીં?"

પરંતુ નિયતિ ..

અચાનક તેઓએ ફોનની રિંગ સાંભળી .. અને તે કોઈક રીતે ઉભા થયા.. આલોક હતો .. આખરે ૧૮ મહિના પછી તેના પપ્પાને ફોન કરવાનો સમય મળ્યો ..

સુરેશલાલ: હેલો, આ કોણ છે?

આલોક: ઓહ પપ્પા, હું આલોક .. તમે મને ઓળખતા નથી?

સુરેશલાલ: ઓહ પુત્ર, આખરે તારા પપ્પા સાથે વાત કરવાનો સમય મળ્યો?

આલોક: પપ્પા તમે જાણો છો કે મારો પરિવાર છે .. અને મારો વ્યવસાય મને તમારા જેવા ફાજલ સમયની મંજૂરી આપતો નથી ..

સુરેશલાલ: હા તમે ખૂબ જ વ્યસ્ત છો .. તમે ત્યાં એક સામ્રાજ્ય બનાવ્યું છે જ્યાં તમારી માતા અને મારા જેવા બે વૃદ્ધો યોગ્ય રીતે બંધ બેસતા નથી કે જેની સંભાળ માં તમે તમારી મમ્મીને ગુમાવી દીધી છે અને મેં મારી પ્રિય પત્ની ગુમાવી છે .. તમે શરમજનક છો.

આલોક: પપ્પા કૃપા કરીને સમજો! મેં વિચાર્યું કે તમે સમજી શકશો કે હું મોટો થઈ ગયો છું અને મારી પાસે જવાબદારીઓ છે .. મે ફોન એટલે કયોઁ કે અમે તમને અમારી સાથે લાવવા માટે આવી રહ્યા છીએ .. મેં ઇમિગ્રેશન એજન્ટ સાથે વાત કરી છે અને તમને જલ્દી જ તમારા વિઝા મળી જશે.

સુરેશલાલ: મેં તમને પહેલેથી જ કહ્યું હતું કે હું અહીં મારી યાદોથી ખુશ છું અને મને કોઈ ટેકોની જરૂર નથી .. હું હજી પણ જાતે જ જીવી શકું છું ... અને યાદ છે ને કે આ મિલકત આશ્રયસ્થાનમાં જશે તેથી પ્રયાસ પણ નહીં કરો!

આલોક ધંધાના વિસ્તરણ માટે મિલકતો વેચવાની યોજના બનાવી રહ્યો હતો અને તેથી તેણે નમ્ર બનવાનો પ્રયત્ન કર્યો અને કહ્યું: પપ્પા મને બધું ખબર છે, તમને કેન્સરથી મમ્મીની પુનપ્રાપ્તિ માટે હું તમને મદદ કરી શક્યો નહીં અને કૃપા કરીને મને એક છેલ્લી તક આપો!

એક પિતા ક્યારેય દીકરા પ્રત્યે અસભ્ય ન હોઈ શકે તેથી સુરેશલાલે કહ્યું: ઠીક તમે ક્યારે આવો છો?

આલોક: આવતા મહિને પપ્પા! શિવાની અને બાળકો ખૂબ ઉત્સાહિત છે! હું જલ્દી જ મળીશ..હું ..હું ટિકિટ બુક કરાવતાંની સાથે જ ક્યારે આવીશ તેનો હું ફોન કરીશ .. જય શ્રી કૃષ્ણ!

અને ફોન ડિસ્કનેક્ટ થયો ..

વધુ પછી ના ભાગ માં…